Geluk is je gegeven als je danst op het ritme van het leven...

Het ritme van het leven...

Voor de ene is het als een vlak land... geen hoogtes, geen laagtes..

Voor andere is het een berglandschap met hoge bergen en diepe dalen....

En voor nog iemand anders hebben de hoogste bergen hele scherpe toppen en de diepste dalen misschien wel donkere spelonken...

Wanneer je verwachtingen hebt van hoe het ideale landschap er voor jou uitziet, mag je er zeker van zijn dat je teleurgesteld zal worden.

En dàt is nu net de betekenis van dit gezegde: de kunst van het leven is om je te laten meevoeren door het landschap dat het leven voor jou uitgestippeld heeft.

Het landschap kan ook veranderen... wanneer je denkt dat je zonder veel bergen of dalen, gewoon verder kan kabbelen, kan er plots een berglandschap opduiken waarbij je de berg moet beklimmen... en om die berg op te klimmen moet je soms dingen loslaten, dingen achter je laten... omdat ze te zwaar zijn om mee te nemen. Als je ze toch wil meenemen, zal de klim heel zwaar worden of zal je de top nooit bereiken. Dus zal je de balast moeten weg smijten en loslaten, hoe moeilijk het ook is. Anders zou de terugweg van de berg naar beneden nog veel zwaarder kunnen zijn waardoor je heel diep kan vallen... misschien zelfs in drijfzand kan terecht komen.

Maar wanneer het je lukt om op tijd je zwaarste balast los te laten, je rugzak zodanig licht te maken dat je gemakkelijker de berg kan beklimmen, zal je de top bereiken en met een evenwichtige tred de weg naar de vlakte kunnen bereiken.

En als je merkt, dat iets of iemand jou heeft los gelaten... dan kan je pas verder de berg op wanneer je dit zelf ook los laat. Tenzij je in staat bent om het te veranderen.

Want wat je niet kàn veranderen, moet je loslaten. Anders verspil je teveel energie bij het beklimmen van de berg, waardoor je eveneens de top niet kan halen.

Elise